"Sen Affetsen Ben Affetmem"

Affetmek niye önemli? Dürüst ol, hiç değilse kendine karşı, affetmek istiyor musun sahiden? Affetmek özgürleşmektir. Kin balondaki kum torbaları gibi doluyor insanın içine, uçmak için yüklerinden kurtulman lazım. Deniyor musun gerçekten? Hatıralarına sahip çıkmayı hep sevdin. Fil gibi hafızan var, kafanda en çok tekrar oynattıkların unutup affetmesi en zor olanlar mı oluyor acaba. Affedilmeyecek şey yok mudur?
Ne pis ikilemmiş arkadaş, sıyrılmak istiyor insan, affetse kurtulacak; ama edemiyor. 4 yıl geçmiş üstünden, sürekli buna saplantılı yaşamıyorum, ama aklımdan geçmeyen gün nasıl olmuyor hala? Çok katmanlılıktan belki. Kesif bir nefret ama suçluluk duygusu soslu. Yüzüne karşı "tiksiniyorum senden" desen geçecek gibi geliyor, niye harekete geçmiyorsun daha hala o zaman? Kaç kez söyledin bunu, kaç kez dönüp dolaşıp aynı yere gelip tıkandın sayamıyorum.
Affetmek en yücesi, en doğrusu gelse de edemiyorum işte, hiç bir zaman da edemeyeceğim belki. Tanrı bağışlayıcı olabilir, ben insanım affetmem. Hem Tanrı da çok naif oluyor bazen canım, o bağışlayıcılığa güvenmese bu kadar rahat hareket etmez bazı insanlar herhalde. Geçmişin gölgelerinden ne kadar kaçabilirsin? Göz göze geldiğinde daha kaç kez gözünü kaçırabilirsin? Yüzleşmemek senin seçimin, onu bil. Hissediyorum o günün de geleceğini diyor, organizasyonu hayata bırakıyorsun ama ince ince oyuyor seni bu illet bir yandan. İçindeki bütün irini bir seferde kusabilir misin? Arındırabilir mi bu seni? Yoksa beklediğin günün gerçekleşmesinden sonra bile bununla yaşama ihtimalinden korktuğun için mi sarılmıyorsun gölgenin boğazına?
O kadar olgun olmak zorunda değilim, affetmiyorum, unutmuyorum. Beni ince ince oyuyor diyorum ya, umarım seni öldürüyordur.