Herkes kadar korkuyorum, daha az veya daha fazla değil. Şu an bana kendimden korkmamayı öğreten adama bir şey olduysa diye korkuyorum mesela. Yazarken bile boğazımda bir yumru beliriveriyor. Ta oralarda yalnız ve hasta oldu , başına bir şey geldi diye kemiriyorum kendimi. En çok onunlayken korkmuyorum. Ama onunla ilgili korkmuyor muyum? Püf hem de. 1 yılı aşkındır sık sık sorgulama refleksimle doğru mu yapıyorum? Onunla mı beraber olmak istiyorum? diye soruyorum kendime. Her seferinde de çok emin yanıtlıyorum kendimi, ya da hayat bana güzel güzel cevap veriyor; tabii ki dedirtiyor. Ortak gelecek düşündükçe o biraz korkuyorum. Ortak gelecek düşünmekten korkuyorum. Düşünmemekten de korkuyorum. Bir hayatı paylaşacak kadar uyuşacak mıyız ilerde diye korkuyorum. O mutsuz olur mu diye, ben mutsuz olur muyum diye korkuyorum. Annemle babama dönüşmekten korkuyorum (ki çok çok iyi bir aile hayatı örneği bendeki, korkum sadece her çocuğunki gibi anne-babanın hatalarını tekrarlama korkusu). Anneme benzeme ihtimalimden korkuyorum. Anneme benzememe ihtimalimden, onun kadar iyi anne olamamaktan çok daha fazla korkuyorum. Karşımdaki adamı babama benzetince korkuyorum bazen ki gene sıkıntılı alanlara dair, yoksa daha iyi bir baba tahayyül edemiyorum. Al işte mesela çocuklarımın babası benim babam kadar iyi baba olamazsa da korkuyorum. Çocuklarım olmasından ölesiye korkuyordum, giderek bir nebze de olsa bu fikre ısınmaya başladım. Çocuklarım olmamasından korkuyorum şimdi biraz. Sevdiğim adam için sevmediğim bir hayat kurmaktan korkuyorum. Tersinden de. Sonra birbirimizi suçlamaktan da. Kariyer olarak istediğimi yapamamaktan korkuyorum, ya da maddi sıkıntı çekmekten. Kendimle ilgili gerçekleştirmeye çalıştığım ideallerim gerçekleşmezse diye korkuyorum. Sandığımdan yetersizsem diye, ya yürüyüp yürüyüp bir arpa boyu yol alamamışsam diye. Çok karamsar mı duyuluyor böyle deyince acaba. Herkes kadar ama. Bunlar küçük, gelip geçen korkular aslında. Cevap verebiliyorum, dağıtabiliyorum ya korkularımı o bana yeter. Kendimle ilgili mücadele ederim etmesine de o benim elimde olmayan pay beni ürküten, herkesi de ürkütmeli. "L'enfer; c'est les autres." çünkü. Cennetim cehennemim olmasın, benim dengemi bozmayınız başka şey istemez.