insan kendine aşırı doz maruz kalınca öz eleştiri manyağı mı oluyor hep acaba yoksa bende mi böyle tezahür ediyor onu bilemedim. Ama bildiğim içimdeki ilgi dağınıklığını kusma isteği - belki de bir şey yaratma peşinde koşmak? Hiç de yazan çizen bir insan olmadım ama hadi bakalım rastgele, burası benim akıl defterim gibi gibiymiş. Bir dahaki kendime sarışımda daha az hoyrat olurum belki. Ölümlü yaşamanın nimetlerini, fani keyiflerini seviyormuşum ben. Onlara övgü o yüzden; Turgut Uyar'a selam olsun ya neyi öveceğidim?